Kalemim konuştuğunda siyah,

Defterim ağladığında kömürdür benim

Güneşe bakarken ıslanan;

Şemsiyem açıkken; kavrulan benim.

Dururken yorulan, koşarken dinlenen

Soğuk çeşme başında susayan benim

Denize imrenip kenardan bakarken

Maviyi görmeyip; oturan benim.

Bayrağa karşıdan iç iç bakarken

Onu uzaktan kusursuz sevenim,

Akşamın vaktinde yanmakta tenim,

Okyanus dibinde Sahra’yı; yaşayan benim.

Hayatım; siren lambası döner tepemde,

Hasmıma korku veren ruhum gölgemde,

Ay yıldızın olduğu her mevzu derdim,

Anadan, yardan, çocuktan ayrılan benim…

Abdurrahman BULUT

Polis Memuru